Je kent het wel: de peuterpuberteit. Waarin je kroost zijn of haar bord wegduwt en zegt dat 'ie niet wil eten. Of dat je kind de hele dag op alles 'nee' zegt. Hier begint het kind met zichzelf, of de "ik", in de wereld zetten. Een mooi proces en soms ook heel ingewikkeld. Toch is er een mooie tool om mee te beginnen.
Ingewikkeld in de zin van: jij als ouder wil ook gewoon dat het een keer 'ja' is. Na de peuterpuberteit ontstaan de tienerjaren waarin het gebeurt (de pre-puberteit) en vervolgens de volle puberteit waarin de persoon een eigen identiteit wil neerzetten. Hier komt ook weleens een grote mond bij kijken. Verzetten of in discussie gaan heeft geen zin, en het zijn belangrijke fases waarbij - hoe ouder je kind wordt - ook zelfstandigheid komt kijken. Loslaten vanuit de ouder is dus key. Wel kun je sturen. Aan de zijlijn blijven. Laten weten dat je er bent en dat als er vragen zijn, ze altijd naar je toe mogen komen.
Vraag wat ze nodig hebben
Een mooi voorbeeld is dit: Je kind zit in de kamer en roept 'Mama ik heb dorst!'. In plaats van te zeggen 'Oké, wat wil je?' geef je ze vertrouwen in dat ze zelf goed kunnen aangeven wat ze willen.
Een kind kan op de vraag 'Wat wil je?' zeggen: appelsap. Of: water. Waarop jij weer kan zeggen: 'Oké, dat kan je ook gewoon vragen. Misschien zegt mama nee, maar we hebben nu in ieder geval duidelijk wat je wilt.'
Bij het proces van je "ik" in de wereld te zetten is het belangrijk dat kinderen (jong en oud) leren aangeven wat ze willen. Probeer het specifiek te maken. Dat heeft twee voordelen:
- Het zelfvertrouwen van het kind stijgt (wij volwassenen hebben namelijk soms nog steeds moeite met te duiden wat we nou eigenlijk echt willen)
- Het maakt de communicatie gemakkelijk waardoor jij ook weet waar je aan toe bent en je dus moeiteloos iets voor je kind kunt inschenken (of klaarmaken, whatever de vraag dan ook is).
De zijlijn
Zoals we al eerder zeiden: je staat langs de zijlijn. Tuurlijk grijp je bij een gevaarlijke situatie in (een kind wat op een trapje staat, of wil oversteken), maar als je zoon van 2 zegt dat 'ie het zelf wil doen, zonder dat er gevaar op de loer ligt, is het reuze helpend als je hem dat ook laat doen.
Als je dochter niet lekker is, zal jij adviezen geven om te rusten. Maar als zij zin heeft om gewoon buiten te spelen, dan werken je adviezen alleen maar averechts. Let them be and do.
