Moeder zijn. Het geven van een nieuw leven, waar jij de eerste jaren verantwoordelijkheid voor draagt. Dat is niet niks. Je doet je best. Altijd. Mensen om je heen zien dit. Als je in de supermarkt loopt met een kind dat aan het krijsen is en je van een andere moeder een "knikje" krijgt van herkenning. Maar weet je lieve moeder, het moederschap voelt soms ook eenzaam.
De tribes waarin oma's, tantes, vriendinnen en buurvrouwen medezorg dragen voor je kind lijken uitgestorven. De maatschappij gaat snel. En tuurlijk weet je inmiddels hoe je selfcare moet toepassen, hoe je jezelf niet hoeft te vergeten. Maar soms, soms bekruipt je het gevoel van eenzaamheid. Als het donker is. Als je even niet veel kan hebben en je uitvalt naar je kind. Als er gedachten door je hoofd gaan of je het wel goed doet. Of je kind later goed terecht zal komen. Of de wereld net zo fel zal zijn als nu. Je verlangt naar de tijd van vroeger waar je tot in de vroegen uren in de kroeg kon zitten. Weinig verantwoordelijkheden. Uitslapen zolang je wilde. Je verlangt naar liefde en intimiteit, maar hebt daar geen ruimte voor, omdat je lichaam continu in beslag wordt genomen door je kroost. Dat is niet erg. Dat is nu even zo. Maar toch, toch voelt het soms eenzaam. En ook al krijg je schouderklopjes. Ook al zegt iemand tegen je dat je het goed doet; dat gevoel van eenzaamheid kan niet worden opgevuld door anderen.
Op zo'n moment wil je niets liever dan kijken naar je kind. De geur opsnuiven van de huid. Een knuffel geven waarbij je nooit meer los wilt laten. Huilen. Lachen. Ademen. Zijn. Eenzaamheid mag er zijn. En als eenzaamheid er helemaal mag zijn, dan lost het op in alles wat er is. You rock mom.
