Deze woorden zet ik op papier omdat ik hoop dat het begrip ‘slaapgebrek’ beter bespreekbaar wordt gemaakt. Mijn missie is nieuwe ouders enigszins voorbereiden, hen uit te nodigen om te bespreken hoe je er mee om wilt gaan als het heftig wordt en daarmee emoties niet zo hoog laten oplopen, zoals bij ons.
Dit is ons verhaal. Na 26 uur - en een traumatische bevalling - was dan eindelijk ons meisje daar. Nu kon het gaan beginnen; de poepluiers, de borstvoeding, de knuffels, de slapeloze nachten…. En of het begon! De slapeloze nachten waar iedereen het gekscherend over heeft, waren bij ons nachten die wel in 1000 stukjes gebroken leken. Ze was wakker, super alert, ‘aan’ en leek nooit even uit te gaan.
Osteopaat
Na 10 dagen zitten we op advies van de kraamzorg bij een osteopaat, die mij vragend aankijkt en zegt: ‘Ik heb geen idee hoe ik dit meisje kan laten ontspannen’. Het consultatiebureau geeft aan dat dit erbij hoort; iedere ouder en ieder baby slaapt minder tijdens de eerste maanden. Mijn omgeving vindt onze dochter juist een schattig, vrolijk meisje; we moeten vooral heel blij zijn met haar. En begrijp me niet verkeerd, dat zijn we ook, tot dat de nacht aanbreekt en later ook de slaapjes overdag niet langer duren dan 20 minuten. En zo waren we met het hele jonge gezinnetje vooral veel wakker. Uren achter elkaar. Uren worden nachten en dagen worden weken. Kringen worden wallen en de roze wolk een donker gat.
Van kaakchirurg tot diëtis
We lezen boeken over babyslaap, ik schaf cursussen aan en sleep haar naar iedere hulpverlener die ik kan bedenken. Van kaakchirurg tot diëtist, van ergotherapeut tot psycholoog. Ik maak een studie van babyslaap. Alles om maar een paar minuten slaap extra bij elkaar te sprokkelen.
Ondertussen zijn mijn hersenen, zonder dat ik het door heb, een soort chaotische soep geworden. Als ik 5 minuten had geslapen, werd ik hyperactief wakker en had ik het gevoel vol energie te zijn. Mijn man kon zeggen dat ik langer moest slapen, maar ik voelde het niet meer. Ik zat zo in mijn reserves dat mijn lijf iedere calorie die ik binnenkreeg opsloeg om te overleven, dus na 9 maanden was ik nog verre van terug op mijn oude gewicht. Ik dacht dat ik de boel goed kon overzien en rationeel kon bekijken, maar kleine opmerkingen en goed bedoelde tips, sloegen in als een bom. Ik voelde dat iedereen om mij heen mij afwees, dat iedereen vond dat ik als ouder faalde omdat mijn kind niet sliep en ik trok me alles persoonlijk aan. Uiteindelijk praatte ik bijna niet meer over hoe het bij ons ging. Ik voelde me eenzaam en alleen.
Slaapgebrek gevaarlijker dan met alcohol achter het stuur
Ik begon door te krijgen dat mijn hersenen niet meer goed werken, toen ik op een dag naar huis reed. Ik wist wel dat slaapgebrek bijna gevaarlijker is dan met alcohol achter het stuur zitten, maar waar ligt die grens? Mijn ogen registreren de fietser die van rechts komt, maar mijn hersenen kunnen niet meer bedenken dat ik daar dan ook op moet anticiperen. Ternauwernood kan ik de fietser ontwijken. Ik ben nu een gevaar voor anderen en voor mezelf geworden. Ik durfde niet meer in een auto te rijden. Dit kon zo niet doorgaan en dus trok ik weer aan de bel bij hulpverleners.
Dochter in het ziekenhuis
De kinderarts stelt voor onze dochter op te nemen in het ziekenhuis voor observatie. Op voorwaarde dat ik thuis zou blijven om bij te slapen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om onze kleine meid bij vreemden achter te laten, in een onvertrouwde omgeving. Maar slapen moest ik wel. Dus in overleg met de kinderarts besluiten we dat mijn ouders 2 nachten oppassen en ik in een hotel zou slapen; mijn man bij zijn moeder zodat we elkaar niet wakker zouden houden. Huilend liep ik van ons huis naar het hotel een straat verder. Natuurlijk sliep ik de eerste nacht niet, maar de tweede nacht wel. Ik werd wakker, die tweede ochtend, en had me nog nooit zo moe gevoeld. Maar vol energie ging ik terug naar ons meisje. Thuis aangekomen zie ik de wallen onder de ogen van mijn ouders. Mijn vader heeft loopgraven in ons parket gelopen van de rondjes die hij met haar had gelopen om haar rustig te houden. Hoe zielig ik het ook voor ze vond, ik was blij dat zij nu ook erkenden hoe onze nachten al maanden verliepen en dat dit onmenselijk was.
Langzaam komt het plezier weer terug in ons gezin
We spreken af dat mijn ouders om de twee weken een nacht komen oppassen zodat wij bij kunnen slapen. Mijn man en ik delen de nachten op in shifts en gaan zo vroeg mogelijk naar bed. We zoeken ondertussen door naar behandelaren die onze dochter wel kunnen helpen. Lichamelijk wordt ze geholpen door een osteopaat en chiropractor; emotioneel worden wij begeleid door een psycholoog en orthopedagoog. Stapje voor stapje verbetert het slapen, begint het genieten en komt er weer plezier en ruimte binnen ons gezin.
We leerden elkaar beter kennen
Erop terugkijkend was het ook een leerzame periode. Mijn man en ik leerden elkaar opnieuw kennen. Waar we voorheen dachten dat we in veel opzichten hetzelfde zijn en denken, realiseerden we ons hoe anders het is om als vrouw moeder te worden en als man vader. Ik wilde onze dochter beschermen, geborgenheid meegeven, ten koste van mijzelf er voor haar zijn. Mijn man wilde dat ze zelfstandig zou opgroeien, de wereld aan zou kunnen en vond dus juist dat ze zaken alleen moest oplossen. We spraken een andere taal maar beide uit liefde voor haar. Toen we eenmaal beter sliepen konden we die andere kant juist van elkaar waarderen. Maar dat lukt niet als je aan het overleven bent met elkaar.
Bagatelliseer slaapgebrek niet
Ik kan hier nog zoveel meer over uitweiden, maar wat ik vooral wil is dat slaapgebrek bespreekbaar wordt gemaakt. Dat jij, als je dit leest, je een stukje minder alleen voelt of dat wanneer je vriendin hierover vertelt, je niet met goed bedoelde adviezen komt maar met een schouder en een knuffel. Dat je het niet bagatelliseert, maar zegt wat ongelofelijk zwaar voor je, wat sterk dat je nog steeds staat. Dat het oké is om hulp te vragen, maar ook om deze diep in je hart niet te willen. En als ik je dan toch een tip mee mag geven: Shift! Zorg dat je in ieder geval een paar uur slaap pakt, hoe dan ook. Mijn man en ik sliepen een jaar lang niet naast elkaar, maar het heeft er wel voor gezorgd dat we het konden volhouden. Wat ik vooral wil zeggen: Ik heb respect voor je, lieve vrouw, die iedere nacht haar beste zelf geeft ten koste van zichzelf. Diepe buiging voor jou en weet dat je niet alleen bent.
