'Het besef dat ik ineens de verantwoordelijkheid had om zo'n kleine baby alleen in leven te houden, vond ik heftig. Dat alles op mij aankwam. Vader was minimaal in beeld. En ja, tuurlijk, iedere moeder die net bevallen is van haar eerste kindje komt in een soort 'Huh, help, wat moet ik doen?'-fase terecht én heeft iedereen (vader of moeder) weleens het gevoel van 'Doe ik het wel goed.' Toch voelde het misschien als alleenstaande moeder allemaal net even iets meer overweldigend.
LEES OOK: Tessa: "De horror die niet op waarde wordt geschat: Slaapgebrek van het 1e jaar"
Nu gaat het heel goed en neem ik de ontwikkeling van Pip iedere dag in me op. Een feest om dit dag in dag uit mee te mogen maken. Daar ben ik - en dat kan ik nu zeggen - heel dankbaar voor. Ja, er zitten plus- en minpunten aan het alleen opvoeden van een kind, dus mocht je dit herkennen, vul dan gerust aan. En voor alle single soms out there: ik zie je. Ik hoor je. Je mag trots zijn op jezelf.
- De band met je kind wordt heel hecht, doordat je vanaf het begin (in mijn geval) zoveel samen bent.
- Jij kiest de waarde uit die je wilt meegeven in de opvoeding (ligt er dus wel een beetje aan, hoe het contact is met de ex-partner), zonder dat je daarin in strijd bent.
- In the end; hard work pays off. Alles wordt uiteindelijk beter. Mensen zeggen vaak 'Wat knap van je' of 'Wat stoer!', maar omdat het vanaf het begin al zo is, heb ik helemaal geen vergelijkingsmateriaal. Ik weet niet beter dan dat we altijd alleen zijn geweest. Tuurlijk, het was (en is) pittig soms en ik heb veel hopeloze momenten gehad, maar anderzijds maakt het 't ook wel weer gemakkelijk. Omdat ik niet anders ken.
- Altijd genoeg ruimte in bed ;-).
- Het kan heel eenzaam zijn.
- Je hebt geen sparringsparter en je moet alles zelf uitvogelen.
- Slapeloze nachten, want er is niemand anders die eruit gaat.
- Altijd aan staan, je bent de hele tijd alert, zeker aan het begin.
- Nul me-time. Ik douchte terwijl Pip in een wipstoeltje bij mij in de badkamer zat. En ik ging regelmatig met Pip naar de Wc, terwijl ze op mijn schoot zat. Als ik er nu aan terugdenk, had het ook iets gezelligs, maar op dat moment was het lastig dit zo te zien.
- De mijlpalen - haar eerste lachje, woordje, stapje - deelde ik alleen met mezelf. Wat enerzijds natuurlijk heel mooi en waardevol is. Toch kan ik me ook voorstellen dat het delen van dit soort momenten met iemand anders ook bijzonder is.
Niets is goed of fout. Het één is niet beter dan het ander. Het is zo gegaan en opvoeden is een proces van trial and error. Ik geef iedere dag m'n uiterste best en ik weet zeker dat dit zijn vruchten gaat afwerpen, nu en straks. Ook hoeft Pip me niet zielig te vinden later. Uiteindelijk is het een leerproces en een proces waar je in groeit. I've got me.
LEES OOK: Free the mom: moederschap op jouw manier