Een paar weken geleden ging ik naar de huisarts met een verdachte rode plek op mijn borst - doodeng, als er iets mis blijkt met je borsten. De huisarts vroeg of ik weleens ontstekingen, ofwel borstontsteking had gehad. “Och, eindeloos,” zei ik. Ze vermoedde dat die rode plek het resultaat van die ontsteking is. Kapotte bloedvaatjes. Over twee maanden ga ik weer op controle, voor de zekerheid.
Als ik van te voren had geweten hoeveel gedoe het voeden me had opgeleverd, dan was ik er niet aan begonnen. Ik wilde het beste voor mijn baby, zoals de slogan zegt, en wilde per se dat het borstvoeden te laten slagen, stijf van de verse moederhormonen.
Een paar dagen nadat Puk, inmiddels 9, geboren werd, ging het al mis. Kloven, ontstekingen, de hele rambam. Kraamverzorgenden keken mee, zeiden dat ik door de pijn heen moest. Dat ik niet zo moest stressen. Van de één moest ik mijn borsten aan de lucht laten drogen, van de ander moest ik ze juist stevig inpakken. De verloskundige kwam extra op bezoek. Ik smeerde er crèmes op, kolfde wat af, gebruikte tepelhoedjes. Niets hielp.
Ik vond dat ik faalde als moeder. Omdat ik niet kon ontspannen, omdat ik niet goed aanlegde, omdat ik niet tegen de pijn kon (hoe het voelde? Alsof er met tien messen tegelijk in mijn borst gestoken werd.)
Lees ook: Wat is zwangerschapsjeuk en wat kun je ertegen doen?
Na de zoveelste ontsteking ging ik naar de huisarts. Ze zei: “Wat je ook probeert, dit gaat niet lukken. Je huid is te gevoelig, je baby zal die kapot blijven bijten.” Ik was zo opgelucht! Het lag niet aan hoe ik aanlegde, maar aan mijn lichaam! Vanaf dat moment stapte ik opgelucht over op de fles. Mijn man dolblij, bere gezellig dat hij ook flesjes kon geven.
Als ik terugkijk, denk ik: waarom heb ik me zo gek laten maken? Mijn lichaam lag echt in de kreukels. Alsof ik een betere moeder was als het wel gelukt was. Natuurlijk niet! Elke moeder wil het beste voor haar baby, daarvan ben ik overtuigd. Als moeder kies je altijd wat het beste is voor je baby en jezelf. Of dat nu de borst of fles is, #fedisbest.
Ik schreef een boek voor kersverse moeders, getiteld: Ik denk dat ik het wel kan. Om moeders te helpen met verhalen, tips en tricks van deskundigen. Om ze een hart onder de riem te steken. Wat je ook doet, doe het op jouw manier. Dat is de enige juiste. Doe wat je hart je ingeeft, volg je gevoel. Je bent geweldig!