Ze zijn weer naar school. Na een zomervakantie van zes weken. Ze waren er ook wel weer aan toe. Nu bedoel ik de ouders. Bepakt en bezakt vertrokken ze. Die kinderen hè?! Het is in Zuid-Afrika namelijk heel gebruikelijk, dat je aan het begin van het schooljaar zelf voor alle nieuwe schoolspullen zorgt.
Van schriften, tot pennen. Van liniaal tot overtrekpapier. Alles koop jezelf. Dit keer stond er zelfs een bol wol en een of andere naald, waar ik het bestaan niet vanaf wist, op de lijst. Mocht het lezen niet zo lukken, dan kunnen die van ons altijd nog een heel aardig potje finger-knitten. Bleek deze week toen ze thuiskwamen met meters gepunnikte wol.
Montessorischool
Ik geef de lijst van benodigdheden gemakshalve af bij een winkel. Zij maken er dan een reusachtig pakket van. Maar je kan gedurende deze periode de spullenboel ook gewoon in elke supermarkt kopen. Bij de paaseieren rechtsaf. Daar waar je de klassiek ogende schooluniformen met bijbehorende plastic zwarte schoenen vindt. Onze kinderen gaan naar een Montessorischool en zijn van deze standaard uniformen gevrijwaard. Onze school breit of batikt kleding liever zelf. Zeg maar.
Traditionele rolverdeling
Enfin. Ik was op de laatste dag van de vakantie in de supermarkt toen een man naar mij toe kwam met een verfrommeld lijstje. Met de vraag of dat ik wist waar bepaalde artikelen lagen of stonden. Ik was meteen onder de indruk van het feit, dat deze man de schoolspullen zelf voor zijn dochter of zoon ging kopen. Okay. Op het aller- en allerlaatste moment, dat wel. Typisch weer, maar dat even daargelaten. Nomaliter zie ik alleen maar moeders samen met de kinderen deze klus klaren. Wat niet zo gek is gezien de overwegend traditionele rolverdeling én het feit, dat moeders er nu eenmaal vaak alleen voorstaan.
Ik kon hem niet meer vinden
Ik had het met deze man te doen. Afgaande op zijn uiterlijk, totale aanname, maar ondertussen ook zelfbenoemde ervaringsdeskundige, had deze meneer niet al te veel geld te besteden. Je kind kan dan naar een publieke school gaan, waardoor je geen schoolgeld hoeft te betalen. Maar de kosten van al die schoolartikelen en het uniform moet je toch maar zelf ophoesten. Bedacht ik me. Best pittig financieel begin van het jaar voor velen. Letterlijk arme man. Waarschijnlijk heeft hij tot het laatste moment moeten sparen om zijn kinderen te kunnen voorzien van enkele basisartikelen voor het volgen van onderwijs. Terwijl ik bij de kassa stond te wachten, bedacht ik me, dat ik die spullen graag voor hem zou willen afrekenen. Zo lang was zijn lijstje helemaal niet. Maar ik kon hem niet meer vinden. Typisch voorbeeld van verhaal dode mus.
Andere koek
Paar dagen later lees ik een waarschuwing voor een aantal lieden, die kwalijk actief zijn in die supermarkt. Door hulp te vragen en mensen af te leiden ontfutselen ze ondertussen hun portemonnee of telefoon. Het zal toch niet?! Ik hoop dan ook echt, dat er naast alle schoolgaande kinderen. Die met nieuw gevulde pennenzakken, schone schriftjes en blinkende zwarte nieuwe schoenen aan het nieuwe schooljaar zijn begonnen is. Er ook een kindje is, dat dolblij is met haar verse rolletje plakband en haar nieuwe lijmstift. Want dat stond er ongeveer op zijn lijstje.
