Boelie en Toelie heten de Afrikaanse dames van de keukenbrigade op school. Ben dan zo benieuwd wie er als eerste was. Zocht Boelie ‘n Toelie? Of was het net andersom. Wanneer je een Toelie hebt en er solliciteert een Boelie voor dezelfde functie, dan weet je het toch?! Dan is er een nieuw duo geboren.
Enfin. Zij bereiden dagelijks de warme maaltijd voor en als toetje mogen ze de keuken en alle klaslokalen schoonmaken. De dis wordt in schalen neergezet, gecomplementeerd met fruit en groenten. De kinderen scheppen zelf op. Montessorischool hè?! Wij hoeven, wanneer we ze ophalen nooit te vragen wat ze gegeten hebben. Dat zie je zo op de vloer, aan de snuitjes en de rugzak ruikt gegarandeerd nog een dagdeel weeïg. Het eten wordt niet alleen door Boelie en Toelie geheel zelf gemaakt. Het wordt ook nog eens in verschillende vormen aangeboden. Van “standaard” tot vegan en glutenvrij.Onze kinderen eten alles. Dat is op school niet zo gewoon. Zei het al. Montessori hè?!
Zo vertelde Kate ons deze week, dat ’n vriendinnetje de salami-stick uit haar snackpack “pig fat” had genoemd. De vervolgvraag van haar was natuurlijk of dat waar was. We hebben uitgelegd, dat er waarschijnlijk wel een knorrig varkentje voor die stick opgeofferd is. En hebben maar meteen doorgepakt naar de herkomst van het kippenpootje. Haar favoriete gerecht op school. Maar het lijkt haar vooralsnog niet te deren. Bij die desbetreffende vriendin had ze deze week een speelafspraak. Ik kwam er niet langer onderuit. Haar moeder is Boeddhistisch en overtuigt vegan. Elke keer wanneer ze mij ziet, voelt ze de sterke behoefte om mij dat ook te melden. En zij is zo iemand, die bij alles wat ze aangeboden krijgt, vraagt of het wel vegan is. Standaard begeleid door een afschrikkend verhaal over schildluizen, visslijm en honing. Zij is ook zo’n moeder, die ineens je private space instapt. Haar hand op je arm legt. Je indringend aankijkt en dan vertelt, dat ze haar dochter ’s ochtends bij je brengt. Zodat jij haar naar school kan brengen. Omdat zij ’s ochtends ergens een healing-sessie heeft.
Volgend leven
Hoe laat wij opstonden vroeg ze nog. Nou, rond zeven uur stamelde ik. Waarbij ik tenminste twintig minuten loog. Of ze haar dochter dan om half zeven kon brengen? Omdat ik bang ben, dat ik haar in een volgend leven nog een keer tegen ga komen, heb ik heel stoer gezegd, dat ik dat toch wel wat vroeg vond. Ik mocht er vervolgens van haar even over nadenken. Zei ze. De ochtend van de speelafspraak kwam ik de haar op de parkeerplaats weer tegen. Zij begon vanzelfsprekend met het verhaal, dat ze vegan was. Joh! Of dat Kate ook vegan mocht eten. Wat is dat nou voor een vraag?! Nee, wij hebben liever niet dat ze ‘n middag enkel plantaardig eet. Zo lang de groenten, maar niet vermoord zijn hè?!, dacht ik. Zei ik natuurlijk niet. Zij begon daarna over een vegan pizza met tomatensaus. Kon me niet voorstellen, dat dat enigszins te behappen was zo zonder vier kazen, salami of champignons. Want ja ja, zij is ook de vrouw die geen paddenstoelen eet. Omdat ze geheugen hebben.Heb haar carte blanche gegeven en was blij, dat we Kate het advies hadden gegeven om op school maar een extra bordje dierenleed op te scheppen en hebben voor de zekerheid wat extra pig-fat in haar snackpack gedaan. Was ook wel nodig. Het was volgens Kate een hele leuke speelafspraak geweest, maar de rijstcracker met pindakaas had ze niet zo lekker gevonden. Snap ik. Die arme pinda’s.
