Mijn naam is Minnie en ik heb een zoon van Pip (bijna 2). Samen met mijn man Niko wonen we in Den Haag, sinds anderhalf jaar. Ik ben Nederlands, maar groeide op in Zwitserland, waar we de afgelopen 25 jaar hebben gewoond. Na mijn bevalling besloten we naar Nederland te gaan, om dichter bij de familie te zijn. Diezelfde week ging heel het land op slot.

De Bevalling

Eigenlijk ben ik heel pragmatisch, ga ik altijd wel met de flow mee en kijk ik wat goed voelt. Zo had ik geen geboorteplan en las ik ook geen boeken. Toch boekte ik op het laatste moment een bevallingsklasje, omdat ik wel benieuwd was wat er tijdens zo'n bevalling allemaal zou gaan gebeuren in m'n lichaam.

Het ging helemaal anders

Alleen... Pip's bevalling ging totaal niet zoals ik tijdens het klasje had geleerd. Twee dagen voor mijn uitgerekende datum braken m'n vliezen, maar de weeën bleven uit. Hup, naar het ziekenhuis en 48 uur laten en 5 weeënopwekkers begonnen ze te komen. Pijnstilling wilde ik niet, maar na tien uur weeën en bijna geen ontsluiting koos ik voor de ruggenprik. Thank God, dat ik hiervoor ben gegaan, want het duurde nog eens elf uur voordat hij er was. Het was een lange rit, maar met Pip ging het goed in m'n buik en z'n hartslag bleef ook goed, dus ik maakte me geen zorgen.

Geen geboorteplan was oké

Weet je, als ik terugkijk ben ik blij dat ik geen geboorteplan had. Ik had geen verwachtingen en dat was eigenlijk wel fijn. Tuurlijk hoorde ik later verhalen van andere moeders, maar iedereen is anders en bij iedere bevalling gaat het ook anders. Zo reageert iedere vrouw weer anders op de pijn.

De zwangerschap

Zwanger zijn was niet echt m'n ding. Niet dat ik complicaties of iets had, maar ik was wel misselijk en enorm moe, volgens mij een beetje zoals velen van ons. Nu, twee jaar later en aan het proberen voor een tweede, kijk ik erg uit naar het geschop in m'n buik. Maar ook weer naar dat trotse gevoel van die 'strong ass woman' die gewoon even een baby laat groeien in haar eigen lichaam (en het er daarna uit perst, niet te vergeten).

Moeder zijn maakt me zacht

Moeder zijn maakt me een stuk zachter. Maar ook meer empathisch, geduldiger, flexibeler en ook meer emotioneel. Enerzijds denk ik dat ik nog steeds de "oude Minnie" ben van voor mijn zwangerschap, anderzijds zie ik ook heel veel verschillen met toen.

Ik wist wel hoe het moest

Zo gaf ik vroeger vaak ongevraagd advies en dacht ik wel te weten hoe je moest opvoeden, zonder dat ik zelf nog een kind had. Nu dat ik moeder ben, oordeel ik minder. Niet alleen over moeders, maar gewoon in het algemeen. Als ik één advies mag geven aan andere mama's (to be): wees niet te hard voor jezelf. You do You. Het belangrijkste is dat jij en je kinderen gelukkig zijn. Of dat nu betekent dat je wel of niet iedere dag een biologisch maaltijd op tafel krijgt of je je huis dagelijks helemaal aan kant maakt; it's up to you. Niemand heeft daar iets over te zeggen, behalve jij.